siedzę i piszę

czuję jak pod stołem

w stopy szczypią

mnie domowe skrzaty

wylazłe spod dywanu

i po nieprzespanym dniu

nerwowe

przypominają mi że

jeszcze mam nogi..

wśród trędowatych

jedynie ja mam

marzenia i wizje

połowy KRÓLESTWA

..co mi tam jakiś jebany mandat śmieszne sto dwadzieścia talarów...

kiedy TY wiersze

dla mnie piszesz

i myślisz o mnie

wiesz...

pozabijam kurwa

kiedyś te wszystkie

samochody

które zabierają mi

moją część świata

i odcinają drogę

ku TOBIE..

samopoczucie

ma dwa kierunki

góra..

dół..

dół..

góra..

samochody są górą

kiedy ja jestem

dołem

ale czas mój nadejdzie

i w końcu wczołgam się

na mityczny wielki everest

i z kieszeni wyciągnę kałacha

i na zabij..

i na śmierć..

i grabarze wszystkich

cmentarzy w końcu

kupią sobie marzenia..

..a tymczasem Odra

w jednym miejscu

pokazuje mi jak

silna jest i mocna

dusz łakoma

tych dziecinnych

to najlepiej

jaką byłem kiedyś

jaką kiedyś ze

trzy razy pogardziła..

a nade mną niebo

kolorami mnie wabi

jakże mogę nie napisać

o kochanym mym

paryskim tym błękicie

o tych różach

które kwitną

między bielą

moich brzeskich chmur

niech tam lecą..

niech lecą..

w oczy mi umierające

wciągam woń

tych róż i

zamykam się

w materii..

tylko skrzaty dalej

szczypią i nie dają mi

zapomnieć..

...czasami czuję się jak jakiś dziwny okaz

   coś jakby małpa z rogami

   albo słoń bez trąby...

w materii

bezpiecznie jest i

spokojnie

słodka ciemność

i bramy fantazji..

otwierają się...a jakże..

ale materia

wadliwa jest i

dziurawa..

przez szpary wnika

we mnie cały

brudny hałas

i krzyk zmęczonego

świata..

zamyka bramy

na złoty klucz

i wrzuca go do Odry

tam gdzie dusza

ma nie sięga..

...jak zajebię zaraz temu skrzatu

   co mi włazi na kolano...

boję się wychodzić..

gdziekolwiek..

nie ma spokoju

poezja czai mi się

prawie we wszystkim

i nie daje normalnie iść..

jeszcze te samochody..

te prawie to do nich

pozabijam je..

pozabijam..

jeszcze selery..

selery też pozabijam

zeszłoroczne i te

jutrzejsze

za to że durniem

jestem przez nie..

a skrzaty szczypią..

przypominają..

ale je zostawię

w spokoju

w końcu symbiozę

mam z nimi..

idę i piszę

walczę z metaforą

to już trzydziesta szósta runda

gong..

przegrywam..

ręcznik spada

z ringu..

znoszą mnie na

pomidorowych noszach

...spokojnie..

...będzie żył..

...będzie żył..

...będzie pisał..

pewność lekarza

ledwo ociera

mi uszy

...będzie żył..

...będzie zabijał..

nie jest lekko

zdarza się że

walczę naraz

na trzech a nawet

i więcej ringach..

ale zawsze z nią

przegrywam

pożera mnie..

i tylko te skrzaty

niezmordowane..

szczypią i skrzypią

mi pod butami..

...czasami czuję się jak jakiś dziwny okaz..

bo nie ma nic

za darmo..

dał mi te oczy

ale zabrał

życie obok CIEBIE..

za kilkanaście lat

a może za sześć

też je pozabijam..

prawe smok

CI dostarczy

a lewym nakarmię

skrzaty..