Kostek..

Proszę,Ty się uspokój..

Ty mi zdrowie psujesz,

Serce trujesz,

Duszę i życie rujnujesz..

Kostek..

Ty każesz patrzeć

Mi na księżyc..,

Na kwiaty..i na motyle..

Ja ogarnąć

Tego nie mogę..

Jak to wszystko zmieścić,

Aż tyle ?..

Ciebie rozumiem..

Ty miałeś worek wielki,

Na cuda uzbrojony..

Ja nie mam nic..nic..

Nawet żony..

Jestem wytworem

Twego wiersza

Maleńkim okruchem

Atramentu..

Tym ogniem z tego pieca,

..I tymi myślami

Z testamentu.

Paris.07.2002